Një 49-vjeçar i akuzuar për atë që është konsideruar “vjedhja e shekullit” do të dalë ditën e nesërme para trupit gjykues. Në një deklaratë për mediat, avokati i të pandehurit Sakis Kechagioglou deklaroi se ai nuk u përpoq kurrë të shiste pikturat e vjedhura brenda ose jashtë vendit në Greqi. I pyetur pse nuk i ktheu pikturat më parë, avokati u përgjigj “Shkenca thotë se ka shenja mbi pikturat. Për ta eleminuar atij iu desh të vendoste zbardhues”.
Autori pranoi vjedhjen duke dhënë në dëshminë e tij të gjitha detajet e vjedhjes së shekullit. Ai pretendoi se veproi i vetëm por ka zbulime që hedhin poshtë pretendimet e tij. Informacionet kanë treguar se ai është përpjekur ta shesë pikturën e Picasso-s dy herë.
Duke folur për MEGA, studiuesi holandez Arthur Brand u shpreh se vitin e kaluar ky njeri dyshohet se ishte fshehur në Holandë pasi u arratis nga Greqia, ndërsa shtoi se ai kishte një bashkëpunëtor.
“Ai u përpoq të shiste pikturat, gjë e cila ishte e vështirë, sepse nëse keni para për të blerë një pikturë të Picasso-s, ju do të blini një objekt të ligjshëm dhe jo të paligjshëm, sepse nuk mund ta tregoni askund një pikturë të vjedhur. Ky njeri u përpoq përsëri dhe përsëri për të gjetur një blerës dhe ndërkohë ajo që dëgjova është se u përpoq të shiste pikturën në Gjermani “, shtoi Arthur Brand.
Si ndodhi vjedhja e shekullit
Ai dyshohet se në vitin 2012, vodhi dy piktura nga Picasso dhe Montrian në Galerinë Kombëtare të arteve. Autori i tha policisë se është penduar dhe kërkoi një dënim të zbutur. “Në vitin 2012 hyra në Galeri dhe pashë tre piktura. Nuk më kujtohet çdo gjë me detaje pasi kanë kaluar 9 vite. Më vjen shumë keq për atë që bëra. Më kanë interesuar gjithmonë veprat e artit”, është shprehur ai.
Ai u tregoi hetuesve se e kreu vjedhjen pasi e kishte vizituar për 6 muaj me radhë Galerinë ku mori pikturat. “Kam bërë vizita të vazhdueshme në Galerinë Kombëtare dhe jam njohur me punimet, derisa kam besuar se njëra prej tyre mund të bëhet e imja. Këto mendime më munduan për rreth dy vjet dhe më bënë të bëj gabimin më të madh të jetës sime. Për rreth gjashtë muaj para vjedhjes kam bërë shumë vizita … Për shkak të përfshirjes time në ndërtim, unë i njihja materialet e ndërtimit dhe mund të kuptoja se ku kishte një mur betoni dhe ku plaster.
Unë u ula brenda për orë të tëra duke vëzhguar jo vetëm veprat e artit por edhe konfigurimin e hapësirës, sjelljen e rojeve, ku kishte dritare, kamera. Unë në bëra të njëjtën gjë në zonën përreth. Isha duke pirë kafe dhe rrija rreth galerisë për orë të tëra. Nuk më kujtohet se sa net u ula i fshehur pas pemëve dhe vëzhgoja rojet. Unë mund ta kem bërë atë më shumë se 50 herë në gjashtë muajt e fundit para vjedhjes. Kështu që arrita të marr një njohuri shumë të mirë të sistemeve të sigurisë. Unë i dija të gjitha zakonet e rojeve, kur ata ndërronin turne, kush pinte duhan dhe kush dilte në kopsht … E dija që ata ishin pakësuar kohët e fundit për shkak të krizës financiare, e dija që kishte një alarm. Kështu që vendosa që ajo që duhej të bëja vërtet ishte të mësoja ta bëja mirë”, deklaroi autori.
Ai më pas përshkruan se çfarë bëri derisa kreu vjedhjen. “Shkova në Monastiraki, bleva çizme të zeza, doreza lecke, pantallona të zeza, një bluzë të zezë, një kapuç të zi që linte vetëm sytë të zbuluar dhe një thes të zi … Nga mjetet e mia të ndërtimit kam përdorur një çekiç, një daltë hekuri dhe një thikë ” , i thotë ai policisë dhe pretendon se zgjedhja e ditës së vjedhjes ishte e rastësishme.
“Me duart e mia u përpoqa të hapja derën e ballkonit. Në përpjekjen e dytë ose të tretë kuptova që dyert e ballkoneve ishin të pasigurta dhe do të hapeshin nëse tërhiqeshin më shumë. Sapo dera e ballkonit lëvizte pak. Nxora çekiçin. Unë e theva xhamin duke krijuar një vrimë duke e ditur se kisha kohë ta bëja pasi e dija se sa kohë iu desh rojes të vinte.
Pas pak e dëgjova dhe e ruaja duke ecur brenda… .. Në fillim mendova se nuk do të mund të kaloja te ekspozitat. Mora çantën, u hodha në murin e jashtëm dhe dola në trotuarin e mbretit Konstandin. Eca disa metra poshtë dhe hyra në oborr duke kërcyer murin. Unë u ula në disa tavolina, pranë një shtëpie dhe piva cigare. Mblodha bishtat e cigareve në një qese. Njëzet minuta më vonë u ktheva në të njëjtin vend. Unë hapa derën e ballkonit, e cila ishte gati e zhbllokuar, dëgjova sinjalin dhe hyra brenda pastaj e mbylla përsëri. Qëndrova në korridorin e brendshëm. Pas pak dëgjova rojën. Ai qëndroi atje për disa sekonda e dëgjova atë duke mërmëritur diçka.
Mendova se po acarohej dhe po mallkonte veten sepse nuk mund të gjente çfarë po ndodhte pasi ai nuk mund ta shihte derën e ballkonit. Atëherë vendosa që bezdisja e rojes së sigurisë ishte mënyra më e mirë për të kryer vjedhjen duke e bërë të besonte se kishte një problem teknik në zonat e alarmit. Kështu që unë përsërita të njëjtin proces disa herë. Hapa dhe mbylla derën e ballkonit pa hyrë. Mendoj se herën e fundit kur hapa dhe mbylla derën e ballkonit nuk e dëgjova rojën që po vinte. Kam qëndruar në vend deri në 4 të mëngjesit. Në atë moment hapa derën e ballkonit dhe hyra brenda duke e lënë të hapur.
Vendi ishte paksa i errët, por kishte dritë të mjaftueshme për të parë se çfarë po bëja. I mbështeta duart në tokë. Unë gjeta pikën e nyjës së kartonit të gipsit, duke ushtruar presion, kartoni i gipsit u hap dhe dërrasat e vogla që ishin mbi të ranë. Isha pothuajse i sigurt që roja nuk do të vinte … Unë u futa në zonën kryesore dhe tërhoqa çantën … Vendi ku hyra ishte një dhomë që kishte shkallët pothuajse përballë. Unë eca nëpër shkallë dhe fillova t’i ngjis ato. Unë u futa në dhomë dhe fillova të tundja krahët për të parë nëse radarët e alarmit po funksiononin. Meqenëse nuk dëgjova ndonjë alarm supozova se roja e kishte fikur. U ngrita dhe u gjenda para pikturës së Picasso-s. E vara me kornizën e rëndë, e lashë në buzë të shkallëve dhe mora një pikturë tjetër nga Montrian… U deshën vetëm 7 minuta”.