Ushtarët rusë shpesh përdorin radio të cilat janë të pakriptuara për të komunikuar me njëri-tjetrin dhe telefona celularë të zakonshëm për të folur me familjarët. Ishte e lehtë për shërbimet sekrete perëndimore të përgjonin rusët dhe të transmetonin gjithçka që dëgjonin në kohë reale tek ukrainasit. Për kompanitë e telefonisë së vendit ishte edhe më e lehtë të mbanin një sy te kartat SIM.

Rezultati nxori në pah një pamje tronditëse të gjendjes së tyre si viktima ashtu edhe xhelatë të luftës.

Burri me biçikletë

Shërbimet sekrete gjermane, “Bnd”, të bënin një lidhje mes përgjimeve të siguruara nga ata dhe disa pamjeve tronditëse të regjistruara me dron. Gjithçka u bë e mundur përmes përputhjes së kohës dhe vendndodhjes.

Pamjet tregojnë një tank që godet një civil i cili po qarkullonte me biçikletë nëpër rrënojat e fshatit. Duart e tij janë në timon, ai nuk duket të jetë në gjendje të dëmtojë aspak tankun. Megjithatë, nga pamjet e heshtura bardh e zi, shfaqet një ekzekutim mizor dhe i pajustifikuar i rusëve ndaj civilit të paarmatosur.

“Kemi qëlluar një çiklist”, dëgjohet në video me zë të lartë.

Marrje në pyetje vdekjeprurëse

Përgjimet gjermane nga Der Spiegel, kanë zbuluar detaje nga masakrat e Buchas dhe Borodyanka.. Në bisedat e ushtarëve, mizoritë përshkruhen si lojëra ose urdhra të parëndësishme të kryera. Dhuna që mbjell terror bëhet kështu një armë lufte për të përkulur vullnetin e rezistencës së popullit dhe ushtrisë.

“Të burgosurit së pari merren në pyetje, pastaj qëllohen”, ky është një nga rregullat mes ushtarëve rus.

Benzinë ​​për përdhunimin

Nga telefonat celularë të ushtarëve rusë, tregimet e masakrave njerëzore që të lënë pa frymë, janë bërë publike  përmes inteligjencës ukrainase.

Një ushtar i milicive pro-ruse, telefonon partneren e tij i cili duket se jeton në një zonë të pushtuar nga trupat e Moskës. Ai flet në rusisht, ajo përgjigjet duke qarë, në gjuhën ukrainase.

“Serghey, ju nuk mund ta kuptoni se çfarë po ndodh këtu. Ushtarët vrasin, qëllojnë, madje përdhunojnë fëmijë”, thotë ajo.

“E thua këtë gjë nga thashethemet apo sepse e ke parë?”, e pyet ushtari.

“Nuk doja t’ju thoja, por nuk mund të hesht më. Kur arritën, hapëm derën, u dhamë bukë dhe sallam. Por më pas natën ata u kthyen me bidona benzine. Ne jua japim në këmbim të dy vajzave. E kuptoni? Ato ishin vetëm 13 dhe 15 vjeç”, u shpreh ajo.

“Por kush e bëri një gjë të tillë?”, tha ai.

“Nuk e di. Ata kishin brezin e kuq”, tha ajo.

Medalje dhe gjak

Rusët shpesh me përbuzje u referohen ukrainasve si “kholki”. Është një referencë për imazhin folklorik të Kozakëve të lashtë me mustaqe dhe ballë në kokën e tyre të rruar. Një ushtar telefonon një grua, mendohet se është bashkëshortja e tij.

“Këto khokli na bëjnë të vuajmë”, tha ushtari.

“Kam frikë, shiko, unë kam shkuar tashmë në varrimin e tre prej jush. Mos u mashtroni”, tha ajo.

“Komandanti tha se e meritojmë medaljen, por unë i thashë ta mbajë dhe të më kthejë në shtëpi”., i tha ushtari bashkëshortes së tij.

“Po pse nuk i shfarosni gjithë këta khokli?”, pyeti ajo.

“A mendoni se është e lehtë? Ky nuk është aspak një film. Që kur kam qenë këtu, nuk kam parë ende një ushtar ukrainas. Ne gjuajmë të shtënat me top. Nuk është e lehtë t’i kapësh ato.”, tha ai.

Ngarkoni 200

Në zhargonin ushtarak, që nga kohërat sovjetike, rusët i kanë referuar viktimave si “kargo 200” dhe të plagosurve si “kargo 300”. Në këtë përgjim, gjithmonë plot vulgaritet, një tjetër ushtar është regjistruar duke diskutuar me partneren e tij.

“Ishim 80 dhe kemi mbetur 13. Kam ditë që ngarkoj trupat. Ngarkoni 200 dhe ngarkoni 300”, i tregon ushtari partneres së tij.

“Por a jeni të kujdesshëm?”, e pyet ajo.

“Kam dy javë që jetoj nën tokë. Kam frikë nga çdo zhurmë që dëgjoj. Kur të kthehem, nëse kthehem, mendoj se duhet të kërkoj të shkoj në punë në varreza. Unë jam mësuar të ngarkoj trupat dhe të paktën atje ka heshtje. Shiko, unë nuk dua as të dëgjoj fishekzjarrë natën e Vitit të Ri. Mendoj se do mbyllem në bodrum”, tregoi ushtari.

Një ushtar flet me vajzën e tij.

“Kam dëgjuar tashmë nga mami dhe ajo më ka treguar për fëmijën. A është e vërtetë që në shkollë kanë bërë një koleksion për ushtarët në front?”, pyet ajo.

“Po është e vërtetë, por jo vetëm para, edhe sende, ushqime, dhurata”, po i thotë babi.

“Vajza më ka përgatitur disa doreza”, tha ajo.

“Babi, duhet të nxitosh dhe të vrasësh të gjithë ukrainasit që të mund të kthehesh në shtëpi së shpejti”, i tha e vogla.

Dy prindërit qeshin.

Qeni në darkë

Një ushtar telefonon babain e tij. Të dyja kanë një theks nga rajonet e largëta lindore të Federatës Ruse. Ata mund të jenë nga Buryatia dhe Carcassia në kufi me Kinën.

“A keni ndonjë gjë për të ngrënë? A je mirë? “, pyet babai.

“Po, po, jemi mirë. Ne i kemi të gjitha. Vërtet dje hëngrëm edhe një alabai”, u përgjigj ai.

“Me të vërtetë? Një alabai? Ishte e mirë?”, pyeti ai.

” Gjithsesi, gjeta edhe një surprizë për nënën time dhe një iPad për gruan time