Viktoria Kovalenko ka rrëfyer momentin kur i vrarë para syve vajzën dhe bashkëshortin e saj.
Ajo e kujton mjaft mirë momentin e tmerrshëm: “Ishte një shpërthim, ose disa të shtëna. Më shurdhoi, xhami i pasmë u thye. Bashkëshorti im bërtiti: Dilni nga makina!”.
Tmerri i asaj dite është pothuajse i paimagjinueshëm. Nëntë ditë pas fillimit të luftës në Ukrainë, Viktoria dhe bashkëshorti i saj Petro kishin vendosur të largoheshin nga Chernihiv, në veri të vendit.
Ata dëshironin që fëmijët e tyre të ishin të sigurt. Veronika 12-vjeçare ishte vajza e Viktorias nga martesa e saj e parë. Vajza tjetër e saj, Varvara, është vetëm 1-vjeçe.
Çifti morën gjërat që u duheshin dhe u larguan me makinë nga shtëpia e tyre.
Teksa largoheshin, pranë fshatit Yahidne, gurët në rrugë u bllokuan rrugën. Petro doli nga mjeti dhe filloi t’i largonte nga rruga. Disa sekonda më vonë, makina e tyre u qëllua.
“Vajza ime e madhe Veronika filloi të qajë, sepse koka më ishte prerë nga një copë xhami dhe më rridhte gjak”, tregoi Viktoria.
Më pas vazhdon rrëfimin: “Ajo po bërtiste, duart i dridheshin, ndaj u përpoqa ta qetësoja. Veronika doli nga makina dhe vrapova drejt saj për ta ndjekur, por e pashë të rrëzohej në tokë. Kur arrita, kishte vdekur.”
Makina ishte goditur nga një predhë ruse dhe shpërtheu në flakë.
“U përpoqa të qëndroja e fortë, mbajta në krahë vajzën time të vogël dhe duhet që ta mbaja të sigurt”, tha ajo.
Viktoria kërkoi bashkëshortin e saj, por ‘heshtja’ e Petros i tregoi se edhe ai kishte vdekur,
24 orët e saj të ardhshme ishin një përpjekje e dëshpëruar për të qëndruar gjallë.
Viktoria dhe foshnja e saj, Varvara, gjetën strehë në një makinë të parkuar, por më pas të shtënat filluan përsëri.
Ajo vrapoi në një ndërtesë të vogël që ishte përdorur nga ushtarët. E fshehur aty, fiku telefonin për të kursyer baterinë dhe mendoi se si do të mbante veten dhe vajzën e saj të sigurt.
Të nesërmen, u zbuluan nga patrulla ruse. Ato i dërguan në një shkollë në Yahidne dhe u mbajtën rob në bodrum.
Nëna dhe foshnja e saj qëndruan për 24 orët e ardhshme atje, në kushte të tmerrshme. Viktoria pa njerëzit në bodrum se si vdisnin para syve të saj, të kujdesin mjekësor që kishin nevojë.
Kishte 40 njerëz në dhomë, thotë Viktoria, dhe pak hapësirë për të lëvizur ose për të ecur.
Nuk kishte dritë, kështu që përdornin qirinj dhe çakmakë. Viktoria tregon se njerëzit e kishin të vështirë të merrnin frymë.
Në shumicën e rasteve ata nuk lejoheshin të dilnin as për të përdorur një tualet. Në vend të tyre, përdorin kova.
“Nga mungesa e hapësirës së lëvizjes, njerëzit u sëmurën, ata uleshin në karrige, flinin në karrige. Ne mund t’i shihnim venat që fillonin të rrjedhnin gjak”, kujton Viktoria.
Në këto kushte të tmerrshme, ajo duhet që të përballej edhe me humbjen e vajzës dhe bashkëshortit të saj, por mblodhi gjithë energjitë dhe qëndroi e qetë aq sa mundi që të shpëtonte vajzën e dytë.
Ajo u kërkoi trupave rusë që t’i sillnin trupin e Petros dhe Veronikës që t’i varroste.
Viktoria dërgoi ish-bashkëshortin e saj, babain e Veronikës, te rrënojat e makinës, në mënyrë që ai të mund të bënte foto të mbetjeve, por mezi njiheshin.
Nga automjeti i djegur nuk kishte mbetur thuajse asgjë: disa rroba të Veronikës dhe një byzylyk i vogël.
Viktoria kujton ditën kur erdhën kufomat.
“Ishte data 12 mars. Ata më thirrën dhe më thanë: ‘Hajde të shikosh se ku do t’i varrosim’. Ata i nisën t’i varrosnin në pyll. Por filluan bombardimet, kështu që u largua përpara se të përfundonim varrosjen e tyre. Ishte e frikshme”, tregoi ajo.
“Nëse do të më jepej mundësia për të qëlluar Putinin, do ta bëja”, përgjigjet ajo. “Nuk do të më dridhej dora.”
Tani Viktoria dhe Varvara janë të sigurta Lviv, në perëndim të Ukrainës, raporton BBC. Një ditë para se të takohej me gazetarin e BBC, ajo kishte bërë seancën e saj të parë me një psikolog.
“Kur jam me njerëz, kur bëj diçka ose komunikoj, harroj atë që ka ndodhur. Por kur jam vetëm, përhumbem”, ndërsa thotë fjalët, lotët i bien.
